şahit

Karşımda duran adama baktım son derece dikkatle. Baktıkça dikleniyor, diklendikçe iğreniyordum. Dudaklarım da bu hisle beraber büküldü. Şuan belki çirkef belki de anlayışsız biri duruyordum. Ama bunların hiçbiri bir canın hayatta kalmasından önemli değildi ya?

Televizyonlardan, spor kanallarından, sosyal medyada haberlerinden aşina olduğum suratı farklı geliyordu sanki bu kez gözlerime. Bana sanki hayatını ona geri vermemişim de ondan almışım gibi; düşmanıymışım gibi bakıyordu sadece. Ne bir minnet ne de en ufak bir teşekkür görmüş duymuştum bu adamdan.

İyilik yap iyilik bul klişesi vardır ya hani bilirsiniz. O lanet klişe bende tam tersi şekilde işliyordu.

Önce arabamla çarptığım sonrasında ailemden birini tehlikeye atıp kurtardığım hayat, bana ayıplayan birkaç çift göz, neden yaptın soruları ve şuan yediğim azardan başka bir şey vermemişti benim payıma düşen senaryoda.

Ağzını yine hayra olmadığını bildiğim bir cümle için araladı. 'Senin kanını her saniyemde vücudumda taşımaktansa onurumla öldürdüm daha iyi.'

Şahitlik yaptığı Yehova inancı için ölümün kıyısında gezip benden aldığı kanla yaşamak yerine ölümü yeğliyordu.

Çok istiyorduysa ölümü istediği olsun.