Sanrı

Cehennemde ekmek istediğim çiçeklere babamı yaklaştırmayacaktım. Onları da öldürürdü. Annem cennete aitti. Ektiğim çiçekleri hiçbir zaman göremeyecekti. Annem öldüğünde mahallemizdeki yaşlı bir kadın yanıma gelip annelerin cennette olduğunu söylerdi. Çocuk aklı, cennetin ne olduğunu bilmiyordum. Yaşlı kadın elimi tutup ' iyi insanların ödül olarak gittiği bir yer.' Sormak istiyordum, bütün yolların anneme çıkıp çıkmayacağını bilmek istiyordum. 'kim iyiliği belirliyor?' yaşlı kadın usanmadan bana tane tane anlattı. Tanrı'nın iyi insanları cennetine alacağı, iyiliğin bir kaç şeyle sınırlı olmadığını söyledi. Mesela demiştim. Nasıl bir iyilik yaparsam tanrı beni cennetine alır? Bana çiçek ekmemi söyledi. Cennete mi diye sormuştum. Cennete çiçeklerin ekilmediğini bana evimizin bahçesine, sokaklara ekmemi söyledi. O gün kendime bir söz vermiştim. En kısa zamanda çiçekler ekecektim. Sözümde durdum. Bahçede annemin ektiği çiçekleri koparıp toprağa gömdüm. Tanrı beni annemin yanına alacak diye havalara uçuyordum. Çiçekler kurudu, tanrı kuluna kızdı cennetinden mahrum bıraktı. O günden bu yana çiçeklerden nefret ediyordum. Belkide tanrıya küsmüştüm. Cennete giremeyecektim, Cehenneme çiçekler ekecektim.