ŞAFAK

Bazı anlar olur ya kendi canından çok başkasının canını düşünürsün. İşte biz bunu her saniye her dakika yapıyorduk bizim için önce omuz omuza savaştığımız arkadaşlarımızın canı gelirdi kendimizi değil ilk onlara bir şey olmasın diye düşünürdük . Şuan ellerimiz bağlı bir kulübenin içerisinde yerde otururken hepimizin düşündüğü şey buydu. GÖLGE.

2 saat kadar olmuştu buraya geleli ama gölgeden bir haber alamamıştık. Arada bir geliyorlar bizi konuşturmak için dövüyorlar ve siktir olup gidiyorlardı bunun bizi caydıracağını düşünmeleri saçmalıktı onların bize yaptığı bu işkencelerin daha fazlasını bize eğitimde yapıyorlardı . Biz bunun için eğitim alıyorduk hiçbir koşulda diz çökmemek vazgeçmemek minnet etmemek için . Bir Türk hiçbir koşulda minnet etmezdi yalvarmazdı. KORKMAZDI . Bize ilk öğretilen şey buydu korkmamak. Zaten bunlara yalvarmaktansa hepimiz şehit olmayı tercih ederdik. Bizim işimiz buydu başkaları yaşasın diye ölmek.

"Komutanım ben sıkılmaya başladım ellerim kaşınıyor içimde bir ateş tutuşmaya başladı ben artık şunlara dalmak istiyorum" diyen kayışa baktım.

"Sanki biz istemiyoruz da keyfimizden oturuyoruz burada senin kayış yine boş dönmeye başladı " dedi çakmak.

"Onu bunu bırakında şöyle yerlere bir bakın" dedi arıza. "Benim böbrek düştü galiba arkadaşlar gitmeden onu bulmamız lazım bu kansız köpeklere bırakmam böbreğimi"

Hepimiz aynı anda gülmeye başladık işte biz buyduk her koşulda sanki kafede oturup sohbet ediyormuş gibi goygoy yapabilirdik. Bu bizim bir çeşit sizin yaptığınız hiçbir şey bize koymuyor deme şeklimizdi bu bizim boyun eğmeme şeklimizdi. Biz kim miyiz ? BİZ ŞAFAK TİMİ .