ÖLÜM ÜZERİNE

ÖLÜM ÜZERİNE / 1

Ölüm, söylerken bile üşüyordu genç kız. Hala tarifsiz bir acı, içini üşüten bir ürperti ve anlamlandıramadığı derin bir korku… Oysa o kadar erken tanışmıştı ki ölümle. Çoktan,
dile pelesenk olmuş cümleler gibi tanıdık olmalıydı ölüm onun için. Daha dört yaşında kapı kulpuna bile yetişmeden gelmişti evlerine ölüm.
Bir mayıs sabahı dışardaki havaya inat üşümüştü yüreği, nedenini bilmeden. Her zaman misafirleri ağıladıkları ahşap oymalı dolapların olduğu, yerlere desen desen yün halıları serdikleri oda da o gün matem vardı. Küçük kız evdeki sessiz telaşı izliyordu gizliden gizliye. Bu kadar misafir varken neden herkes suskun ve üzgündü acaba? Oysa onlar değilmiydi en sevdiği yemeklerin habercisi. Küçük adımlarla kapının açık olduğu biran içeri sızdı. Kalabalık oda da duyduğu tek ses komşuları Hasan amcanın sesiydi. Küçük kızın kapı komşuları Hasan amca namı diğer Hasan hoca elindeki kalın kitaptan dualar okuyordu.
“Babam neden dua okunurken yatıyor acaba?” diye sordu küçük kız kendi kendine…
Ve biraz daha yaklaştı babasına usul usul … O an babası:
“- canım kızım! ” diye seslendi. Gözleri ona “–gel” der gibiydi.
Hiç düşünmeden küçük bedenine rağmen büyük adımlarla yürüdü babasına, ölüm döşeğindeki babası hasretle elini zeytin gözlüsünün siyah saçlarına sürdü. Küçük kızı daha birkaç aylıkken annesini yitirmişti, şimdi de kendi gidiyordu.
Artık ayrılık zamanıydı. Belki de en zamansız ayrılık onlarınkiydi. Oda da aniden bir uğultu çıktı ve analığı onu bir bebek gibi kucakladı yüreğine batırırcasına.