Sessiz Ruhun Çığlığı

Kısa bir alıntı;

Defterde boş bir sayfa açarak, merakla kalemi sağ elime aldım ve, "Ne buldun o sarmaşıklarda?" yazdım.

Giran'ın bakışları yumuşadı. Gözlerinin derinliğinde beni kendine çeken bir şeyler vardı. "Seni." dedi tek nefeste. Kaşlarım çatılırken ona bakmaya devam ettim. "Sarmaşıklar birbirine tutunarak var olurlar. Ben sana tutunarak var oluyorum, Lâl." diye devam etti. Sözleri içime işlerken tekrar deftere uzandım.

"Bir şeye tutunmazsak, hayatta kalamaz mıyız?"

Giran, bu soruya derin bir dikkatle baktı. Gözleri, düşüncelerini toplamak için biraz uzaklara daldı. Sonra yavaşça başını kaldırıp bana baktı. "Öyle. Hayatta kalmak sadece nefes almakla ilgili değil." dedi, derin anlamlar taşıyan bir sesle. "Sarmaşıklar yalnızca hayatta kalmak için değil, kendilerini hissedebilmek için varlar. Ben kendimi seninle hissediyorum Lâl. Sen benim sarmaşığımsın."

Gözlerimden bir damla yaş süzüldü, kalbimdeki korku ve belirsizlik yok oldu. Deftere uzanarak son bir cümle yazdım.

"Ben de sana tutunabilir miyim?"

Giran, bu sorudan sonra tebessüm etti. Siyah hareleri parıldarken, "Sen bana tutunmasan da olur. Ben seni tutarım." O an kelimeler yetersiz kaldı, ona sıkıca sarıldım. Tıpkı sarmaşıklar gibi, sadece hayatta kalmak için değil, kendimizi hissetmek için birbirimize sıkıca tutunduk. Tuhaftı ama ona sarılınca kendimi gerçekten hissediyordum. Ona sarılmak her şeye bedel gibi geliyordu, güzel hissettiriyordu.

Ben Giran'ın sarmaşığıydım, o ise benim tutunacak tek dalım.

~~~~~

Yetişkin içerik mevcuttur. Bu uyarımı dikkate alarak başlayın lütfen. Sonrasında bu konu ile ilgili herhangi bir şikayet görmek istemiyorum.