Cudi Dağı

I
Ayrılık erken çalmıştı çanlarını, acıların işgaline uğramış benliğinde. Kavuşamamanın yıkımı ve yüreğindeki öfkenin feryadı, her gün, her saat vurmuştu... Artık dayanılmaz bir hal alınca, yarım kalan umutlarla, özlemlerle, sevdalarla yola çıkmıştı. Ne de çok yarım kalıyordu geride kalanlar. Bütün yıkımları ayrılığa adıyordu... Onurun ardında bıraktığı mevsimleri, acılarla, yoklukla yol alan günleri, dostları, hemen hepsini adıyordu bu gidişine. Belirsizliklerin çizdiği yaşama yol alırken, vefa ve sadakati yaşanmamış ömrünün dudaklarına bırakıyordu...
Havanın Cudi üstündeki hâkimiyeti, yağmura hazırlıklı olunmasını fısıldıyordu. Dik yamaçları, heybetli duruşu, kendine ve direnişçi ruhuna olan güveniyle, gökleri yırtarcasına meydan okuyordu. Böylesi belalı bir havada, zulasında eksik etmediği burukluğun işgalindeki benliğinin yorgunluğuyla Cudi'nin eteklerindeki bir kayaya dayamıştı sırtını. Gözlerini alamadığı Cudi'nin ihtişamı karşısında, düşüncelere dalıp gitmişti. Korkularıyla baş başa yapayalnızdı. Güvenmiyordu kendine, ama karar verdiğine inanmak istiyordu. İçindeki ikilemin uçurumunda esen fırtınalarla beraber bir sarkıp bir çıkıyordu. Kararsızlığın dolandığı beyninde, gittikçe berraklaşan, gitmekti. Ayrılmalıydı bu dağlardan; savaşı, savaşçı olmayı bırakarak gitmeliydi...
...inecekti. Ovaya yani yoksulluğun, şiddetin hüküm sürdüğü şehre. Onu nelerin beklediğini geçirdi bir kez daha aklından; nelerin önüne çıkacağını, ne tür zorlukların onu beklediğini? Kaygıyla dolan yüreği daha hızlı atmaya başladı. Dönüp sağına soluna baktı. Tekrar tekrar baktı. Ulu Cudi'yle veda etmesiydi bu.
Bırakmak istemiyordu silahını. Dokundu sağ eliyle şarjörden namluya değin, içinde hissetti.