ORENDA

Issız bir sokakta yürümeye benzerdi kayıp birini bulmaya çalışmak. Yürürsün, yürürsün ve daha da yürürsün ama yol o kadar karanlıktır ki önünü göremezsin. Takılıp düşersin vazgeçmeyip geri kalkar devam edersin. Tam bitti derken aslında daha yolun başında olduğunu farkedersin. İşte böyle bir histi.

Bağırmak istiyordum, çığlık atmak, ağlamak fakat yapamıyordum. Ağzımı açardım belki sesim çıkar diye ama sesim bana ihanet edercesine çıkmazdı. Kaç yıl olmuştu saymamıştım sesimi kaybedeli. Fakat ilk defa bu kadar çok istemiştim sesimi duymayı. Abim benim her şeyim... Karşımda duruyor fakat beni görmüyor gibiydi, seslenmek isterim fakat seslenemem. Sadece ve sadece bakmakla yetinirim...