KARNELYAN

"Genç kızın kalp ritimleri dengesizdi, ve gücü bedenini usulca terk ediyordu sanki; Seren yere yavaşça çökerek, ölümü sessizce beklemeye başladı. Göz kapaklarını kapatmamak için direnirken, buraya ait olmadığını düşündüğü gürültülerin yankısını duydu. Evin başlarına yıkılıyormuşçasına titrediğini hissetti. Bulanık görüşünün içine siyahlarla kaplı bir silüet belirince, zihnini terk etmek üzere olan bilinci fısıldadı Seren'e: beklediğin ölüm geldi.

Seren, yukarı havalandığını hissetti. Bir çift kol tarafından havaya kaldırıldığını algılayamasa da, süratle ilerlediğini hissedebiliyordu. Kulağına gelen sesler uğultudan ibaretti, hiçbirini seçemiyordu. Birkaç dakikanın sonunda, ilerlemesi durunca yüzünde bir ağırlık hissetti. Ağırlıktan kurtulma isteğiyle göz kapağını az da olsa binbir güçlükle araladı. Aralar aralamaz, bakışları bir çift kehribar yeşili gözle buluştu. Bir şeyler anlatmak istedi adama, içeride kalan annesini anlatmak istedi; fakat gücünün her damlası tükenmişti, yorgunluk dudaklarını aralamasını engelliyordu. Yeşil gözlü adamın yüzüne daha fazla bakamadan, Seren'in bilinci kapandı.

Ancak kadın, yeşil gözlerde gördüğü manzarayı uyandığında çok net bir şekilde hatırlayacaktı. Seren adamla göz göze gelene dek, kendisini bir yangının içinde sanmış, yanılmıştı. Böyle bir yangının karşısında, Seren'in içine düştüğü; yalnızca kıvılcımdı. Çünkü, adamın gözlerinin yeşili bir ormandı, ve ormandaki her bir ağaç alev almıştı."