ÖLÜDENİZ

Saat 00.21 korku dolu gözlerim ile ellerim titreyerek Deniz'e bakıyorum. Yukarı kavşaktan gelen polis ve ambulans arabasının mavi ve kırmızı ışıklarını net bir şekilde görebiliyor sirenlerini net duyabiliyordum.

Deniz korktuğumu anlayacak olmalı ki siyah eldiveniyle elimi sıkıca kavrayıp diğer eliylede yüzündeki maskeyi çıkardı. "Artık yolun sonuna geldik sevgilim" dedi bakışlarını benden saklamaya çalışır bir ifadeyle. Biz yolun sonuna ilk defa gelmemiştik, her zaman yolun sonundaydık. Belki yolun sonu bir uçurumdur ve bizde o uçurumda bekleyen iki aşığızdır.

Cümlelerim kafamda dönüp duran zar gibiydi hiç bir zaman durmuyordu, arkamızdaki banka oturduk ve belkide birbirimize son sözlerimizi söylüyorduk çünkü müebbet yiyeceğimizi ikimizde net biliyorduk.

"Deniz" dedim bakışlarında tekrar tekrar kaybolarak. "Bizi bu hâlâ getiren o pis insan kan-" derken işaret parmağını sus yaparak benim dudaklarıma getirdi.

"Şimdi bu konuşmanın yeri ve zamanı değil sevgilim" dedi beni sakinleştirmeye çalışarak. "Seninle tanıştığımız o günü hatırlıyor musun?" Güldüm "yeni hayatımın başlangıcıydı" dedim.

O güzel gülümsemesini yüzünde tekrardan belirtti. "Başımıza gelenlerin sebebi benim Irmak!" Dedi kendine olan nefretiyle "ama ben hiçbir zaman pişman olmadım Deniz" dedim çünkü biz bizi bu hale getirenlerden intikam almıştık çünkü bizim aşkımızı intikam körlemişti! Kendimizce adalet oluşturmuştuk.

"Bundan sonra ne olacak peki?" Dediğim gibi polis arabası önümüzde durdu. İlk önce Deniz'i ardındanda beni ters kelepçe ile kelepçelediler.

Yerde duran cesede bakıp son kez Deniz'in gözlerinin derinliklerine daldım. Bizi farklı arabalara bıraktılar. Araba camındaki yansımalarımıza baktım ve işte o an tüm hayatım bir film şeridiymiş gibi gözümün önünden kayıp gitti...

"Görüşürüz sevgilim, tekrardan Ölüdeniz'd