AS IT WAS. (H.S)

«Είναι αλλόκοτο Harry! Είναι αλλόκοτο! Δεν μπορεί να συμβεί αυτό! Έκανα τόσο λάθος που ήρθα. Τόσο μεγάλο λάθος!»
Η βροχή ήταν τόσο δυνατή αλλά δε με ένοιαζε. Έπρεπε να φύγω. Έπρεπε να αναπνεύσω ξανά.
Το χερι του όμως με σταμάτησε. Με έσφιξε και με γύρισε πιάνοντας το πρόσωπο μου στα δυνατά χέρια του. Με κοίταζε κατευθείαν στα μάτια. Αλλά όχι σε αυτά που βλέπουν. Στα άλλα...σε αυτά της καρδιάς.
«Σου αξίζει κάτι τέλειο. Κάτι να σου ταιριάζει.» Και τότε η έκφραση του άλλαξε. Σκοτείνιασε.
«Δεν ψάχνω το τέλειο! Θέλω να ρίχνω κρύο νερό στο πρόσωπο μου για να μπορώ να βλέπω πως κοιμάσαι στο FaceTime. Θέλω να με παίρνεις τηλέφωνο στις 3 το πρωί επειδή είδες εφιάλτη. Θέλω να βλέπω το όνομα σου στις κλήσεις. Θέλω να σε νιώθω κάθε λεπτό. Θέλω να ακούς τα κρύα αστεία μου και να γελάς ψεύτικα για να μην με στεναχωρήσεις. Θέλω να μιλάμε με τις ώρες και να μας παίρνει ο ύπνος με το κινητό αγκαλιά. »
Σκούπισε τα ατελείωτα δακρια μου και μου χαμογέλασε στραβά.
«Δε θέλω το εύκολο. Δεν θέλω το τέλειο. Θέλω εσένα...»
Τα χείλη του άγγιξαν τα δικά μου.
Και ταίριαξαν απόλυτα.