SÜRGÜN

"Siktir git." dedim. "Seni nasıl sevdiğimi o kafan basmıyor değil mi?"

"Yanlış anlıyorsun hislerini." dedi sakin tutmaya çalıştığı sesle ve bana yaklaşarak iki avucunun arasına aldı yanaklarımdan tutarak kafamı.

"Seni seviyorum ve bunun adı aşk. Annemden seni seviyorym diye dayak yedim, yıllardır herkes yüzüme vuruyor. Pes etmiyorum. Senin benim gibi biriyle olmayacağını biliyorum." dedim. "Sen daha iyi kadınlara layıksın. Benim gibilerine değil. Biliyorum."

Boşluğa konuşmaya devam ettim. Suratı dümdüzdü ama bana sinirli olduğu yeşil ve ela arasında kalmış ve yeşile doğru kaymayı tercih etmiş o güzel gözlerinde görüyordum.

"Güzel olmayı senin için diledim hep, kendim için değil." Boğazıma ağlamalar doldu ama gülümsedim.

"On yedi sene sonra seni unutmaya karar verdim ben. Bana yardımcı olur musun?" dedim dudaklarımı sımsıkı bastırarak.

"Vera umrumda değil." Yine olan aşk itirafımı hiçe saydı. Hiç duymamış gibi ilk söylediğime cevap verdi."Ona karşı hislerim çocukken vardı ve bitti. Hayatımda kimse yok, kalbim de boş. Rahatlayacaksan."