YALIM +18

Geceyi hep kendime benzetirdim. Bazıları için bir kabusken benim gibilerin huzur bulduğu tek şeydi çünkü gece. Ruhum yaralıydı ve sürekli kanayan bir yara vardı ruhumun derinlerinde.
Geceler hep kutsaldı fakat o gece, onu gördüğüm gece gecelerin artık kaçınılmaz birer tuzak olduğunu anladım. Gözleri en karanlık saatleri bile aydınlatacak kadar parlak ve ışığı yutacak kadar griydi.
O gözlerin sonumun başlangıcı olacağını o geceden itibaren biliyordum.
Aram dudaklarını araladı ve fısıldadı, "Bundan sonra Ay'la Güneş'in birbirini kovaladığı gibi birbirimizi kovalayacağız. Bunun ne bir sonu ne de bir başı olacak. Kabul etsen de etmesen de biz bu döngüye bir kere girdik, bir daha da çıkamayacağız. Çünkü biz, artık birbirimize mecburuz."