Gelinliğim ile oturuyorum. Damat 3 saat gecikmiş olmasına rağmen hala bekliyordum. Nikah günü terk edilmiştim. Herkesin şaşkın bakışlarına rağmen durumu kendi içimde hemen normalleştirmeye başlamıştım çünkü bunun yaşanacağını tahmin ediyordum. En azından herkesin şahitliğinde olmuştu ve bana barışmam için hiç bir sebep bırakmamıştı. İnsanlar ne yapacağını bilmez halde annemi ve babamı sakinleştirmeye çalışıyordu. Babam çoktan silahını çekmiş hazır bir şekilde damadın gelmesini bekliyordu bir ümit. İnsanlar sonunda bizi yalnız bırakmaları gerektiğini anlamış olup evden çıkmaya başlamışlardı. Ben ise sadece oturup durumu seyrediyordum. Sonunda gelen bir mesaj her şeyi netliğe kavuşturdu. "Özür dilerim, buna hazır değilmişim. Bir süre kafamı toparlayıp geri döneceğim. Beni arama." Küstaha bak...