SÖZÜN PİŞMANLIĞI

Ann-" bu sefer yarım kaldı sözüm. Çünkü koltuğun yanında yerde kanlar içinde yatan annemi gördüm. Beyaz elbisesi kanlarla kaplanmış Fatma Uçar.

Olmazdı olamazdı. Yerde yatan annem olamazdı. Benim annem beni bırakıp gidemezdi. Bana geleceğim demişti. Gelecekti. Biliyorum. O gelecekti. Benim annemdi o.

Yanına yaklaşıp, "Anne." Dedim. Cevap vermedi. "Anne." Dedim. Yine cevap vermedi. "Anne." Cevap yok. Belkide sadece uyuyordur. Yanına geldimm. Diz çöktüm. "Anne, ben geldim. Gelecektin gelmedin. Bak ben sözümü tuttum. Çıkmadım odadamdan. Hatta babam geldi ben dolaba saklandım. O gitti. Sen gelmedin. Ama ben sözümü tuttum." Cevap yok. "Anne." Diyerek elimi yanağına götürdüm. Soğuktu. Çok soğuk. Üşümüştü.

"Anne, üşümüşsün. Yerde yatma. Kalk hadi yatağında yat. Hasta olursun." Gözümden bir damla yaş aktı. Nefesim sıklaştı. Ellerim titredi. "Anne uyansana anne. Ben geldim. Bak buradayım. Uyansana anne." Sesim kısıktı. Sesim çıkmıyordu. Acaba duymuyormu? "Anne. Anne uyan. Hadi uyan. Bak hasta olursun. Kalk yatağında uyu." Bu sefer biraz daha sesimi yükselttim. Ama yine uyanmadı.

Karnına baktım. Kan vardı. Beklki de ben yanlış görüyorum. Kalbine baktım. Oradada kan vardı. İki göğünsündede kan vardı. Dudaklarım titredi. Babam yapımış olamazdı değil mii? Bu kadar ileri gitmiş olamazdı.

Yeni bir kitapla karşınızdayım efenimmmm. Bence bir şans verin çok güzel olacak çünküüüüüüüü...
Kısacası OKUYUN ‼️‼️‼️