O ve Küçük İnsanlar

Bugün, her şeyi bitirmişken onunla karşılaştım. Son derece tiksintirici insanların rezil düşünce ve davranışları ile dolu rahatsız edici, kötü bir gündü, oysa onunla biraz konuşmak, belki içimde ki bütün kaygıyı geçirirdi. Onu çok özlediğimi fark ettim, yanına gitmek istedim, ne yapacağımı, ne edeceğimi düşünmedim. Ona doğru yürüdüm. Neydi peki, beni bundan vaz geçtiren şey neydi? Neydi ayaklarımı sıkan, solan taç yapraklarının kırgın dalları kadar sıkı, korkunç bir acı, rezillik içinde bırakan bu utanç? Neydi beni küçük düşüren bu yüce duygular? Onu hala özlüyorum, durakta, tam karşımda dururken, kafasını çevirse beni görecekken. Umarım aynı otobüse binmeyiz, umarım aynı durakta bir daha asla karşılaşmayız, umuyorum onu bir daha görürüm, ama lütfen o beni görmesin.