Begonvil Sokağı Çıkmazı

Adam, yalnızca gözlerinden anlaşılan derin bir hüzünle oturmuştu denize bakan banka. Bakışları uzaklara dalıyordu.İçsel bir çekişme yaşadığı belliydi. Her an öfkesi tarafından kırılabilecek gibi duran bir sessizlik içindeydi.

Hazal hemen arkasında duvar örmüş gibi duran bir soğuklukla çökmüş omuzlarına bakıyordu. Yüzünde bir zamanlar paylaştıkları anıları hatırlatan bir burukluk vardı. İki taraf da sessizlik içinde, kendi acılarını ve geçmişin yükünü omuzlarında taşıyordu.

"Affettim." diyebildi sadece Hazal.

Adam Hazal'a yıllardır hissettiklerini,yaşadıklarını anlatmak istedi ama kelimeler yetersizdi. Ne diyeceğini bilmiyordu.

"Hazal,ben..."

Hazal sessizce gülümsedi ve bu adama bir zamanlar kadına ne kadar acı çektirdiğini hatırlattı. Adamın gözleri dolmuştu, pişmanlığıyla yüzleşmek zorundaydı.

"Ben seni affettim Kenan.Ama vicdanın? O seni affedebildi mi?"

☆Aralarda texting bölümlerde vardır.