красивая ложь

《ج..جونگکوکا》

+منو نگاه کن
خواهش میکنم،از پیشم نرو
التماست میکنم

ولی جونگکوک بدونِ ذره ای توجه به تهیونگی که داشت با لرز و فسره صحبت میکرد،با پوشوندنِ صورتش سعی کرد با سریع ترین حالتِ ممکن اون مکان رو ترک کنه،اما مگه اون تیله های مشکیِ خوشرنگ بهش این اجازه رو میدادن؟
اون چشما،همون چشمایی که یک روزی با تمومِ وجود اونها رو میپَرستید،حالا خیس از اشک شده بودن و همین ، دلیلی به روی هزاران دلیلِ دیگه اش شده بود تا زود تر اون فضا رو ترک کنه
سعی کرد بره اما تمومِ این ها تا قبل از این بود که دست های سفید ، کشیده و صدالبته ظریفِ تهیونگ به روی بازو های بزرگ و همچنين عضلانیِ جونگکوک بشینه و سعی بکنه که اون رو از رفتن مُنصرف کنه

+صبر کن
فقط بگو من چه کاری کردم؟به من بگو،مگه..مگه نمیگفتی من عزیزترینتَم؟چطور میتونی این کارو با من بکنی؟هاه؟بگو

تهیونگ جمله ی آخرش رو با درد فریاد زد که اون فریاد زخمی به روی قلبِ ناتوان و درمانده ی جونگکوک شد

_من متأسفم ستاره ی شبم

جونگکوک به آرومی این جمله رو از ته دلش بیان کرد
که البته میشه گفت زمزمه کرد ،به طوری که مطمئن نبود به جزء خودش کسی اون رو شنیده باشه