𝑶̈𝒈̆𝒓𝒆𝒕𝒎𝒆𝒏𝒊𝒏 𝑨𝒔̧𝒌ı...

"Seninle ilgilenmek sabır işi. Ve ben sabırlıyım...",dedi ve derin bir nefes verdi. "Ama sınırlı." diyerek devam etti. Sesinde bir tını vardı; hem dizginlenmiş bir arzu hem de ket vurulmuş bir öfke gibi. "Sana zarar vermek istemem. Ama seni istiyorum. Delicesine. Seninle olmak, seni tanımak, seni çözmek... O bir oyun değil. Bu... bu başka bir şey."

Biraz daha yüzünü yüzüme hizaladı, nefesi tenime değdi. Elini kaldırıp çenemi tuttu, gözlerimin içine uzun uzun baktı.

"Beni delirtiyorsun," dedi, sesi daha da kısılarak. "Ama kendimi tutuyorum. Çünkü seni ürkütmek değil, seni sarmak istiyorum. Sınırlarında dolaşmak değil, sınırlarını ezberlemek istiyorum."

Parmakları yanağımda gezindi, sonra enseme dokundu. Avucunun sıcaklığı içime işledi.

"Rahat durmuyorsun, farkındayım. Bunu seviyorum. Ama bil... Rahat durmadığın her saniye, içinde tuttuğum fırtına daha da büyüyor ve sabrım taşıyor ve bu sandığından daha zor. Ve bir gün, sen hazır olduğunda..."
Duraksadı. Gözleri, gözlerimin ta içine saplandı.

"O fırtınayı ve sabrı bir kenara bırakıp seninle itinayla ilgileneceğim, güzelim. Ne seni kıracağım, ne de senden eksileceğim. Ama seni, her halinle-sakin ya da isyankar-sahiplenmekten asla geri adım atmayacağım. "

Bir anlık sessizlik. Sonra başını eğdi ve boğuk bir tonda fısıldadı:
"Hazır ol. Çünkü sabrımın sonu, seninle başlıyor."

Hassiktir. Bu adam beni çatır çatır siker. Hem de ne siker.

O an...
Zaman gerçekten durdu.
O cümleyi fısıldadığında, tüylerim diken diken oldu. İçimde bir şey, belki kalbim, belki dizlerim, yerle bir oldu.

"Sabrımın sonu, seninle başlıyor."
Bu cümle, içime aktı. Damarlarımda gezindi. Bir sıcaklık olarak boğazımda düğümlendi, sonra kalbime saplandı.