Seray 1.İnkisar

-" Seray!" ismimi kaç kere söylesede asla dönmedim, dönemedim. Nefes almakta zorluk çekiyormuş gibi derin derin nefesler aldım bir kaç kez. Daha yeni kapatılmış bir mezarın üstünde uzanmıştım. Göz yaşlarım istemsizce akarak yüzümden kayıp toprağa düşüyordu. Ah be annem, bak mezarını göz yaşlarımla ıslatıyorum.
Sen karanlıktan korkardın be annem ...
Seni karanlığa nasıl mahkum ettiler?
Bunu sana nasıl reva bildiler be annem!

-" Seray bak bana lütfen... Biliyorum çok zor , gidenin acısı diner , kalana o acıyı ömür boyu kalbinde taşımak kalır. Etme böyle gülüm... Sende annesin, kızının sana ihtiyacı var..." sözlerini tepkimden korkarak kısık sesle söylemişti. Benim acımı anlıyordu ve herzaman olduğu gibi yanımdaydı...

-" Bakamam... " zorlukla çıkan sesimi zor duyurdum ona. -" Bakamam kocam. Yıllarımı aldığı hayatımı mahvettiği yetmedi, şimdi de beni canevimden vurdu. Bu darbeden ben kalkamam... Bu karnımdaki sabiyede bakacak gücüm kalmadı artık..." sessiz akan göz yaşlarıma hıçkırımlarım da eklenmişdi. Bana sessizce ağlamayı öğreten Kabus onun için ölürüm dediğim annemi öldürmüştü...

Onun son nefesinde bende nefessiz kaldım...

Onun son çığlığında benimde sesim gitti...

O annem olmayı bıraktı... Bense artık yaşamayı bırakıyorum...

Annesi için amiyane hayata razı gelen, meyus halde yıllarını feda eden kadın daha doğrusu asla büyüyemeyen çocuk, umut ışığına ,bebeğine onu seven kocasına tutunup yeniden yaşadığını hissettiği anda yine bir Kabus onu bulur... Peki, bu çöküşten sonra nasıl ayağa kalka bilirki bir çocuk
Bir kadın
Bir anne
Bir ruh...

Belki de insan her şeyi içine atmaktan boğuluyor zamanla...

-" Sen benim gözümün daldığı , yüreğimin aşkla yandığısın. Nerede olursan ol sen bende candan fazlasın Serayım..."

.

.

.

21 eylül 2024 - Seray 1#