Dilek Ağacı

"Eslem," dedi, sesi biraz titreyerek.

"Seninle büyüdüm, her anı paylaştık. Ama bu son zamanlarda, hislerim değişti. Sadece senin yanında olmak istiyorum; seni daha derin bir şekilde seviyorum."

" Kalbimdeki bu duygular, çocukluğumuzun dostluğunun çok ötesine geçti. Her gün seni düşündüğümde, senin gülüşün içimi ısıtıyor. Seninle geçirdiğim her an, benim için çok özel. Ama en önemlisi, seni düşündüğümde içimde bir boşluk hissediyorum; sanki başka bir parçam eksik."

Bu sözler, beni derinden etkiledi. Kalbim birden ağırlaştı; hissettiğim karmaşık duygular karşısında ne yapacağımı bilemedim.

Onun içindeki boşluğu hissettiği gibi, ben de onu düşündüğümde içimde bir şeylerin eksik olduğunu biliyordum.

Ama Demir'in söylediği her kelime, benim için çok kıymetliydi. Her gün seni düşündüğümde, senin gülüşün içimi ısıtıyor sözü kafamda yankılanıyordu.

İçimdeki duygular, adeta bir fırtına gibi coşuyordu.

Demir "bir şey söylemeyecek misin" dedi. Gözlerinde bir şey söylememi isteyen bakışları vardı.

Ama aramızda hala büyük bir engel vardı: Abim Çınar. Onunla olan sorunlarımız, Demir ile aramda bir belirsizlik yaratıyordu. "Demir," dedim, sesim titrek bir şekilde döküldü.

"Seninle ilgili hislerim de çok karmaşık. Ama abimle olan ilişkim beni durduruyor. Onunla barışmadan, bu duygularımı tam anlamıyla yaşayamayacağımı biliyorum."

Yüzündeki hayal kırıklığını görebiliyordum, ama gerçekleri ona anlatmak zorundaydım.

"Ama senin hislerini duyduğuma çok sevindim. Dürüst olmak gerekirse seninle bir şeyler yaşamak isterim, ama önce abim ile barışmanız gerekiyor," dedim.

İçimdeki kararsızlık, bir yandan onu sevmenin verdiği mutluluk, diğer yandan abimle olan sorunlarımızın ağırlığıyla çarpışıyordu.