NİLDA (BİR BERDEL HİKÂYESİ)

"Çekil önümden." Eseriyle gurur duymalıydı. Zira bu yaşıma kadar böylesine yoğun hissetmediğim bir öfkeyle sınanıyordum. Gözümün önünü bürüyen kan mı karanlık mı bilmiyordum.

"Asla! Böyle gitmene izin vermem." Dimdik duruyordu karşımda. Sanki sıradan bir sohbetin içindeydik.

"Şakam yok, Ferman. Sana defalarca söyledim, yapabileceklerimi sınama!"

Ona doğrulttuğum silahtan korkmuyordu. Ama korkması gerekiyordu. Yüzümde mimik oynamadan silahın sürgüsünü hızla çekip mermiyi atışa hazır hale getirdim.

"Beni vuracak mısın? Eğer vuracaksan öldüğümden emin ol yoksa seni asla bırakmam." Gözlerinde ufak bir endişe bile belirmezken bir de bana meydan okuyordu.

"Umarım ölmezsin." Silahı milim oynatmadan bütün hislerime rağmen ustalıkla tuttuyordum. Duygularımı gizleyerek bütün soğukkanlılığımla baktım gözlerine. "Gidişimi izlemen sana daha iyi bir ceza olacak. Kendi ellerinle yıktığın oyunda sen de kazanamazsın."

"Seni kazanamıyorsam kazanmak da kaybetmek de umrumda değil."

Oynadığı bütün bu oyundan sonra bir de beni kazanmayı mı bekliyordu? Belki bu kadar öfkeli olmasam buna gülebilirdim.

"Seni son kez uyarıyorum, çekil önümden. Ben senin bildiğin o kadın değilim." Kendim bile kendimi tanıyamıyordum artık.

"Namlunun hedefi ölümcül değil!" Gözleri gözlerimden milim oynamıyordu. Niyeti beni daha fazla kışkırtmak mıydı? "Böyle için soğuyacaksa vur, Nilda. Ama seni asla bırakmayacağım."

Saniyeler içinde parmağım tetiğe baskı uyguladı. Bir silah patladı, atlar ürktü, kediler kaçacak yer aradı ve Ferman Arnasın kanı Mardin topraklarına aktı.

"Sana söylemiştim Ferman Arnas! Bir gün Mardin topraklarına senin de kanın akacak demiştim."

°

Benim kalemimden bir berdel yazılsa nasıl olurdu acaba, diye düşünürken bir baktım sahneler çoktan yerini almış, kelimeler art arda dizilmiş, bana bir yazmak kalmış...

07/09/2024 📖