Theft. Voltooid.

Het licht schijnt door de kamer heen want ook hier heeft hij geen gordijnen ophangen. Damla kijkt door de kamer en daar ziet ze hem zitten. Ze ziet hoe hij op een stoel in slaap gevallen is. Haar schuldgevoelens worden groter. Ze drukt zich zeer langzaam van het bed recht en grijpt haar deken van het bed en wandelt langzaam naar hem toe. Ze plaatst zeer voorzichtig, om hem niet wakker te krijgen, het deken over hem heen. Hij wordt ook niet wakker. Ze staart een poosje naar hem, ze glimlacht zwakjes, maar snel verdwijnt haar glimlach van haar gezicht wanneer ze beseft dat ze hem nooit zal kunnen geven wat hij wilt en snel wordt ze weer overspoeld door haar emoties die haar alleen maar meer pijn doen. Misschien is het beter als ze hem los liet, als ze elkaar loslieten en ieder een nieuw leven beginnen zonder elkaar, want diep vanbinnen weet ze dat hij nog steeds van haar houdt en op haar staat te wachten. Wachtend tot ze hem binnen zou laten in haar leven. Wachtend op haar hand, die ze waarschijnlijk nooit naar hem zal toereiken.
Ze zucht diep uit en wandelt de kamer uit. Ze sluit zeer voorzichtig de deur achter haar dicht. Ze wandelt langzaam de trappen af en wilt een glas water drinken voor ze terug zou gaan slapen. Hopend dat deze glas haar hart misschien zou kunnen uitspoelen van al haar verdriet, pijn en vragen.Ze wandelt langzaam door de woonkamer naar de keuken. Ze schakelt het licht aan in de keuken en opent de kast en grijpt een glas. Ze wandelt naar de koelkast waar ze een fles water uit haalt. Ze schenkt zichzelf een glas en legt dan de fles neer op het aanrecht. Ze draait zich om en leunt met haar rug tegen het aanrecht en neemt zeer kleine slokjes van haar glas, maar wanneer ze net weer een slokje wilt nemen kijken haar ogen naar het raam dat het licht door de woonkamer schijnt. Haar ogen kan ze niet afhalen van wat ze ziet, haar glas valt meteen uit haar hand.