Our Last Summer

Było kilka minut przed 6:50, gdy dotarliśmy na peron. Na dworcu panował poranny zgiełk: ludzie spieszyli się na pociągi, stukot walizek odbijał się echem, a nad ich głowami rozlegały się ogłoszenia o kolejnych odjazdach. Byłam pierwsza na miejscu, ubrałam się w luźną białą koszulkę i i szare spodnie dresowe, z torbą podróżną przewieszoną przez ramię i różową podręczną walizką w ręce.

- Cieszę się, że w ogóle udało mi się was wyciągnąć o tej godzinie - powiedziała, patrząc na resztę grupy, która wyglądała na ledwo przytomną.

- Cud, że jeszcze żyjemy - mruknął Tim, ziewając szeroko. - Po wczorajszym dniu to prawdziwy wyczyn.

Dante, idący z tyłu, rzucił jej lekki uśmiech. - Widok na Los Angeles wynagrodzi wszystko, prawda?