İki çocukluk aşkının hikayesi...
11 yıl sonra, İrem doktor olarak, Barlasın yüzbaşı olduğu timde doktorluğa başlar.
Fakat Barlas kendini farklı bir kişi olarak tanıtır.
🩺🪖
"Şimdi git gözün onun üzerinde olsun, buraya adım attığı andan itibaren ne bana ne de başkasına, sadece sana emanet Barlas." Başkasına izin vermem zaten.
"Anlaşıldı" odadan çıkacağım sırada, "Herşeyi söyle, saklama kendini, eğer kendisi öğrenirse daha kötü olur en azından sen kendin açıkla." Dedi
"Böyle birşeye gerek yok, ne başkasından ne de benden hiçbir zaman öğrenemeyecek, bırakın beni öldü bilsin."
İkimiz içinde en iyisi bu.
"Gözlerine baka baka yalan söylerken hiç mi için acımıyor?" Bu benim hayatım neden hepsi burnunu sokmak zorunda.
"Ben hayatımdan o duyguları çoktan sildim, ona karşı hissetiğim tek duygu merhamet. Vicdan azabı çektirmeye çalışma korgeneral, işlemez."
Dinçer, anlattıklarımı kimseye söylemeyeceğini biliyorum, bu yüzden onun dışında herkes merhamet diye bilsin.
"Nefret ediyorum senden anlamıyormusun?"dedim titreyen korku dolu sesimle
"Sevemiyorum ben seni olmuyor işte artık vazgeç benden izin ver gideyim"dedim artık bağırmaktan kısılan sesimle gözlerimden yaşlar durmuyordu hıçkırıkların arasında kaybolmuştum...benim isyan etmemin aksine o bana acıyan gözlerle bakıyordu ne kadar acizdim
Kolumu tutan elinden kurtarıp kapıya doğru koştum belime sarılan kollar buna mani oldu kafasını boynuma gömerek derin nefes a
ldı
"Veremem....."
"Eğer benden gitmeye kalkarsan seni odaya bile zincirlerim ama izin vermem"dedi korkudan ne yapıcağımı bilmiyordum artık yaşamak istemiyordum bu adamın esiri olmaktan bıkmıştım....