yara

yaralar vardı, bizden çalınan yaşamlar boğulan denizler yarım kalan bir enkaz geriye kalan feryatlar ve kırık kalan kalpler..

"bana kızma zümra sen sadece bana emanetsin ne bekliyordun ki ailesinin bile yaralandığı kızı benim sevmemi?" dedi gözlerimin en derinene bakarak orda boğulmasını istedim beni böyle ortada bıraktığı için ondan nefret ediyordum.

"senden yaralarımı sarmanı istemedim aral ben sadece beni sev istedim ama görüyorum ki sen sadece insanları ortada bırakan zavallısın tıpkı annen gibi " dedim. bana öyle bir hayal kırıklıyla bakmıştı ki o bile beklemiyordu böyle bir şey diyeceğimi..

Ben ise onu annesi gibi orda bırakmıştım yara alıyorduk yara veriyorduk kalp yoktu acı vardı.. o beni içimdeki çığlıkları duymadı ben de onun yaralarını görmezden geldim..

ona en nefret edecek şekilde annesi gibi davrandım, küçük aral öncesinde annesi tarafindan bırakılmıştı. şimdi ise benim tarafımdan terk edililmişti.

yaralarını sardığım adam beni yalnız bırakmıştı acıyla sınamıştı ben de onu terk etmiştim onun kalbine buz katarak..