Blood Red Kisses | රක්ත වර්ණිත හාදු❣️

දුකටත් සැපටත් දෙකටම එකවගේ ආව ගිය මුහුදු වැල්ලේ සුපුරුදු කොණට වෙලා, වැස්සට තෙමිලා තෙමිලා තෙතබරියන් වෙච්චි, ඒත් යන්තන් අව්වෙ තියලා වේලගත්තු රැළිගැහුණු ඇක්සයිස් පොතේ අන්තිමම පිටුවෙ මම කවියක් ලිව්වා. නැවතීමේ තිත වෙනුවට අවසාන අකුර උඩට වැටුණු මහා විසාල කඳුළු බිංදුව දිහත් ඩිංගක් වෙලා බලාගෙන හිටියා. මේ මගේ ඇතින් ලියවෙන්ඩ යන අන්තිමම වචන ටිකද එතකොට..?

"ආවෝතින් යා යුතු ය. නොගොසින් යළි එනු බැරි ය. මේ ලොව ඇත්තේ යාම් ඊම් පමණකි ය."

කාලෙකට කලින් කියෙව්ව සරච්චන්ද්‍ර මහත්තයගෙ මළගිය ඇත්තෝ පොතේ කොටසක් මගෙ මතකෙට ආවා.. ඇත්ත! ආවෝතින් යන්ඩ ඕනෙ. නොගියොත් ආයෙ එන්ඩත් බෑ.. ඉතිං ආයෙ කවදහරිම මේ සසරෙ හම්බෙන්ඩ හිතාගෙනයි මමත් යන්ඩ තීරණයක් ගත්තෙ. ඊටත්, ජීවත්වෙන්ඩයි කියලා කිසිමාකාර බලාපොරොත්තුවක්, හේතුවක් පේන්ඩ නැති මිනිහෙක්ට ජීවත්වීමෙන් ඇති ඵලක් ප්‍රයෝජනයක් තියෙයිද.. ?