Karanlık yüzüm, gözlerim ayın ışığına alışmış, yoğun bir şeyler var, biraz soğuk, titriyor ellerim, bir yandan da sımsıkı yumruklarim, öfkem, nefretim, hayal kırıklıklarım, acım, hüzünlerim, boğazıma lokma lokma dizilenler...
Hangisi için sıkıyordum bu yumrukları? Yoksa hepsi için mi? Bu duygularım yalnız kendime miydi? Yoksa bunca ağırlığı omuzlarima yükleyenlere mi? Biraz - aslında birazdan da çok - yorgundum. Bu kimdi kendini gösteren? Gecenin karanlığında ay gibi parlayan, acı duygularim mi?
Aden - Gecenin yüzü ☽
Yıldızlara sığınan küçük bir tebessümüm olsun⭒
Bir kaldırımın köşesinde buldum hayalimi.
Gözlerimi kapattım, bıraktım avucuna kalbimi.
Dedi ki, sonuna kadar tutacak mısın elimi?
İçimden cevapladım, birlikte tırmanacağız tüm merdivenleri.
Mumlar üfledim, dilekler diledim.
Kayan her yıldızda adını sayıkladı dilim.
Ve o bana doğru tek bir adım geldiğinde
Ben hiç gitmesin diye bütün yolları denedim.
🏀
"Doruk?" dedim heyecanla. Bakışları yüzümde oyalanmaya devam ettikçe duramadım yerimde. Bir şey söyleyecekti. Bir şey söylemek için buradaydı. "Kaptın mı formayı?"
"Feza," dedi ve seri adımlarla ona doğru ilerlediğim sırada o da birkaç adım yaklaştı bana. Sadece ismimi söylemişti ama heyecanını yansıtması için bu yeterliydi. Devam etmesini beklerken kalbim yerinden çıkacak gibiydi. "Kaptık formayı."