Gazeldi o Gazel... bir bayram günü şeytan çalmıştı kapısını . bir bayram günü şeytan aldı ruhunu bir bayram günü masumiyettini çaldı şeytan . bir bayram günü verdi tanrı ona bir armağan. Gazeldi o Gazel .... not! ; gerçek yaşanmış bir olaydır , şiddet , uygunsuz içerik, küfür unsurlarını bulundurur . okurken yanınıza mendil de alın göz yaşlarınızı silmek için.

"Bazı fedakârlıklar kalbi değil, ruhu esir alır." Ağabeyinin hayatı bir kurşun kadar yakındır ölüme. Kurtuluş ise bir tek yoldadır: berdel. Rojbin, tanımadığı bir adamla, Aziz'le evlenmek zorundadır. Ne hayalleri sorulmuştur ne de rızası... Bu bir aşk hikâyesi değil. Bu, kaderin ve törenin arasında sıkışmış iki insanın hayatta kalma savaşı. Rojbin, sevmeyi değil, susmayı öğrenir. Gözleriyle haykırır, diliyle susar. Ama bazı suskunluklar, en büyük isyandır... Ey töre! Kaç yüzyıl daha Kanla yazılacaksın? Kaç kadın daha Senin için susacak?

" Bu giydiğin kefene hiç benzemiyor, keşke cenazen için daha uygun birşey giyseydin küçük kadın" dedi ve doğruldu bense nefesimi tutmuş yüzne bakıyordum. Cenazem vardı benim bugün... Cenazeme katılıyordum . " Haklısın ölmek bedenden ibaret değildir, beden sağken ruh ölmez mi ?" Dedim siyahlarına bakarak , bu sefer nefesini tutan kişi o oldu , böyle birşey söyleyeceğimi beklemiyordu . " Ruh ölürse bedende ne kalır ki , bedende ruhla beraber ölmez mi ?" Dedi üzerime doğru yürüyüp, sesler kesilmişti ve herkes bizi dinliyordu ailem de dahil . " Yaraları beden değil ruh alır yani beden ruhla beraber ölmez, ruh ölür ama beden yaşar , ruh yaralar, darbeler alırken beden daha da kuvvetlenir . Mesela senin gibi Karan ağa " dedim manidar bir şekilde gözlerine bakarak, Karan ' ın kaşlarını çatarak bana baktı, herkes sessizliğe bürünmüş bizi dinliyorlar dı . " Yanlış örnek, ben değil sen, bunca şey senin içinde yaşadıkların, ruhun o kadar yara, darbe almış ki artık ruhun iyileşmeyi bekliyor ama ... Aksine daha fazla yara ve darbe alacak, " son söylediklerini kulağıma eğilerek söylemişti. Ve bir daha kendime ve kalbime soruyorum ben nasıl böyle bir adamı hâlâ seviyorum ?.

Gerçek Ailem. "Kalbi atmaz ama nefeste almaz, Gözlerini açmaz ama yüreği de susmaz, Ruhu hiç kanamaz ama ağlamayı da bırakmaz, Başını çevirip onlara bakar ama gerçek ailesinden haberi olmaz..." Ben Günce Kara, bir kere bile gülemeyen ama kendi derdine de dert demeyen bir insanım. Kalbim kırıktır ama ruhum derli topludur benim, gözüm yaşlıdır ama yerindedir merhametim. "Solan çiçekleri yeniden canlandırmak için onu kökünden koparmak gerek. Bende yeniden canlanabilmek için her şeyi baştan yazmaya karar verdim." Günce KARA. -.- Not: Esinlenilme ya da çalınma durumunda yasal işlemler başlatılacaktır. Kitaba saygı duymanızı rica ederim. :)

Rozelin Neçirwan ...Çocukluktan hayata kırgın bir kadındı,her tebessümünün içinde bir hüznü ,bir anısı saklıydı.Ruhunda açılan yaralara inat hep içinde büyüttüğü sevdasına tutundu.Peki ,bir gün kader ona imkansız dediği sevdasını karşısına çıkartırsa ne olurdu? Serhad Karadağlı ...Kendine bile soğuk ve ketum bir adamdı.İnandığı,doğru bildiği her şeyin ardından gidecek kadar da cesur.Peki ,aşka ve sevgiye yabancılaşmış yüreği kendisine emanet edilen birine yüreğini açabilacak miydi ? Her şeyin cevabı kaderde gizliydi...🕊 Not :Vahşinin Gülündeki Serhad ve Rozelin çiftidir.Kitapta her şey olabilir,buna hazırlıklı değilseniz lütfen okumayın çünkü bu kitap kız sevdi adam sevmedi sonra sevdi kitabı degildir,kendine bile suskun bir adamla onun için emek veren bir kadının hikayesidir.Sevgisi karşılığını bulup bulmayacağı kaderde gizlidir..İki haftada bir yeni bölüm gelecektir,iyi okumalar 🌼🕊🎈 27.04.2021

Kadın koğuşunda yer olmadığı için erkek koğuşuna yönlendirilen Jasmin, bir erkekle aynı odada kalmak zorunda kalır. Ama bu oda, sıradan bir hapishane odası değildir. Onunla aynı odada kalan adam; kuralları umursamayan, karanlık geçmişiyle bilinen, soğuk ve tehlikeli bir adamdır. Adı: Morvan. Ve bu oda artık onun cehennemidir.

Yatağın baş ucundaki küçük bir kağıt parçasına yazılan iki cümlenin içerisinde kalem delikleri vardı; harfleri bir araya getirirken kâğıdı parçalamaktan son anda vazgeçen bir saldırganlıkla yazılmıştı. Saldırganlığı yazdığı sekiz dokuz kelimeyle veda eder gibi değil, Alara'nın kalbini nefretin kollarına bırakır gibiydi. ❝Hesaplaşmamız gerekenleri şimdi hesaplaşmayacağız Alara. Geceyi de yaşanmamış say.❞ Yiğit Uygar Palaslı'nın satırlarında ihtirasa karışan bir öfke ve Alara'nın ihanetine duyduğu inanç vardı. Ve Yiğit kadar kimse, ihanetle körüklenerek yakıp yıkamazdı. Büyük bir kumpas. Palaslı'ların sergisinden çalınan değerli antikalar. Ve suçlanan Alara Yücesoy. Onların tehlikeli, 'itibar palası' oyununa ortak ol.

bir tim ve bir kız bebek bir gece vakti askeriyenin lojman kapısına bırakılan bir bebek ve görevden yeni dönmüş 4 kişilik bir tim. Ay timi.

+18 Narin'in içi öfkeyle doldu ama bu öfkeyi göstermek istemedi. Kendine hâkim olmaya çalıştı. "Sen benimle evlisin Baran Ağa. Ne kadar istemesem de, şu an bu konakta senin karın olarak bulunuyorum. Karın olan bir kadının düğününde, başka bir kadınla samimi hareketlerde bulunman hoş değil. Bu bir sahiplenme değil, sadece bir saygı meselesi." Baran kollarını göğsünde bağladı ve başını hafifçe yana eğdi. Onunla adeta dalga geçer gibi bakıyordu. "Saygı meselesi, öyle mi?" Sonra yavaşça Narin'in oturduğu yatağa doğru ilerledi. Narin istemsizce biraz geriye çekildi ama Baran onu köşeye sıkıştırmak istercesine daha da yaklaştı. Artık nefesi Narin'in yüzüne değiyordu. Narin, Baran'ın gözlerindeki anlamı çözmeye çalışırken boğazında bir düğüm hissetti. Baran'ın amacı neydi? Onu daha da mı germek istiyordu? Narin dişlerini sıktı. Artık iyice sinirlenmişti. "Ne yapmaya çalışıyorsun?" Baran eğilip ellerini yatağın iki yanına koyarak Narin'i iyice kıstırdı. Onun üzerinde bir otorite kurmaya çalıştığı belliydi ama Narin geri adım atmaya niyetli değildi. "Senin ne yapmaya çalıştığını anlamaya çalışıyorum, güzelim." - -bir berdel kurgusudur. KENDİ ŞAHSIM ADINA YAZILMIŞTIR. Profosyonel bir yazar değilim.Yazım hatalarım olursa kusura bakmayın lütfen-

"O orosbu kardeşin benim namusuma el uzattı! Bacımı aldı, kaçırdı! Şimdi sıra sende!" "Ne diyorsun sen? Benim ne suçum var! Lütfen bırak!" diye yalvardı Dicle. Tam o sırada Dicle'nin babası araya girdi, sesi titriyordu: "Bırak kızı, Mervan. Ne yapıyorsun sen, delirdin mi?" Annesi de ardından geldi, diz çökerek kızını kurtarmaya çalıştı. Ama Mervan öfkesinden geri adım atmıyordu. Gözleri kinle kıvıl kıvıldı, sesi buz gibiydi: "Artık bu kız benimdir! Oğlunuz benim bacımı kirletti. Bizde namus böyle korunur. Şimdi kızınızı alırım, evime götürürüm. Adı da berdel olur!" "Olmaz! Bu zorla! Olmaz!" diye ağladı Dicle. Ama ne annesi, ne babası, ne de çığlıklar... Hiçbiri Mervan'ı durduramadı. Dicle'yi sürükleyerek konağın dışına çıkardı. Kızın terlikleri düşmüştü. Ayakları toprağa batıyordu. Bacağına taşlar saplanıyor, canı yanıyordu. Ama acısından çok içindeki korkuyla titriyordu. Her adımda daha da yok oluyordu sanki... Mervan onu iterek arabasının arka koltuğuna attı. Kapıyı yüzüne çarptı. Dicle ağlıyordu, dudakları titriyordu. "N'olur... götürme beni... Ne olur..." Ama Mervan suskundu. Direksiyona geçti, motoru çalıştırdı. Ve gecenin içinde kayboldular. Arkada kalan tek şey... Dicle'nin düştüğü küçük ayakkabısıydı. Sessizce toprağın üstünde yatıyordu. Tıpkı onun çocukluğu gibi... Ardında, bir daha asla dönmeyecek bir masumiyet gibi.