Sükutun Fəryadı

Səidə qışqıra-qışqıra atasına yalvarırdı: "Ata, ata, burax məni! Nə olar, burax məni!" Ancaq onun səsi soyuq divarlarda əks-səda verir, atasının sərt və amansız baxışları qarşısında məhv olurdu. Şiddət dolu əllər, ağır zərbələr onu əsir almışdı. O, göz yaşı içində atasına qarşı mübarizə aparmağa çalışır, hər zərbə ilə bir az daha zəifləyirdi. Zorla evləndirilmək qorxusu bütün bədəninə yayılmış, amma ürəyində üsyan qığılcımı sönməmişdi.

Atası susmurdu, qəzəbdən bərkiyən üz ifadəsi ilə qızını yenə vurur, qışqıra-qışqıra: "Sən mənim sözümdən çıxmayacaqsan!" deyirdi. Səidənin uzun, parlaq saçları artıq toza, kirlə bürünmüşdü. Gözləri ağrıdan dolmuş, üzü-gözü şişmişdi. Sanki yaşadığı dəhşət onun ruhunu parçalayır, uşaqkən atasının qucağında tapdığı o isti məhəbbət indi onu boğan bir əzaba çevrilmişdi. Hər bir zərbə, hər bir acı onun yalnız ruhunu deyil, bədənini də yaralayırdı.

Səidənin ürəyi atəşlər içində idi. O, ayaq üstə güclə dayanır, amma hələ də ümidini itirmirdi. "Ata, yalvarıram, burax məni..." dedi, səsi qırıq-qırıq, zəif idi. Göz yaşları üzü boyunca süzülərək torpaqla qarışırdı. Onun üçün bir zamanlar "ata" sözü sevgi və qoruma ilə əlaqələndirilirdi, indi isə bu söz ən acı kabusa çevrilmişdi.