VERDE

Bir zamanlar çocukken, çıplak ayaklarla koşa koşa aştığım o yolları şimdi yine çıplak ayaklarla ve gözümdeki asi yaşlarla aşıyordum. Adımlarım benim bile hatırlamadığım o eski adresi sanki yıllar boyu kovalamış gibi takip ederken tüylerimi diken diken eden soğuk rüzgara inat eğmedim başımı.

Üzerimdeki ağır gelinliği bile zar zor taşıyabilen ellerim tarlatanı sıkıca kavradığında ayağıma dolanmaması için de biraz daha kaldırmıştım havaya.

Hatıralarımda hala varlığını koruyan o eski park karşıma çıktığındaysa adımlarım çoktan yavaşlamış ve anılar yeniden zihnimi doldurmaya başlamıştı.

Burada daha yedi yaşında yalnız ve çaresiz küçük bir kız çocuğuyken ağladığım ve Suna Teyze'nin beni bulup evine götürdüğü o zamanlar...

Gözlerim o an parkın çaprazında duran o eve kaydığında yüzümdeki gülümsemeyle adımlarımı hızlandırdım. Oradaydı... aynı ev, aynı anılarım.

Bina boyanmıştı, çiçekler hatta bahçenin dekorasyonu bile değişmişti ama oradaydı. Aynı benim gibi... değişmiştim, büyümüştüm ama ben de buradaydım işte.

O an bir anda düşüncelerimi bir bıçak gibi bölen ani fren sesiyle irkildiğimde hemen yanımda duran lüks jeep arabaya baktım. Korkulu gözlerim filmli camlarda geziniyorken kalp atışlarım hızlanmış, fazlaca telaşlanmıştım.

Ama ön kapı açılıp da karşıma O çıktığında karşımda amcamı, yengemi veya müstakbel nişanlımı görmeyi bekleyen o tarafım da bir anda hızlıca uçup gitmişti.

Ve ben o an anladım ki... üzerinden aylar da geçse, yıllar da geçse bir çift mavi göz yine beni koşulsuz şartsız mutlu edebiliyordu.

"Barış..."

Çattığı kaşları ve masmavi gözleri gelinliğimde gezinirken, "Geri geldin." diye mırıldandı.

Acı çeker gibi... acı çektirir gibi.