پیرانا/Piranha

من نه در آغوش مادری مهری دیدم،
نه در چشمان پدرم عشقی.
من هرگز عروسکی را لمس نکردم،
من حتی مزه‌ی آغوز مادرم را نچشیدم.
آنچه از من ساختند، شبیه به انسان نبود
چرا که آن‌ها هم انسان نبودند؛
من پاشنه بلند هایم را، تنها در میهمانی‌هایی می‌پوشیدم که در امتداد شب صدای اسلحه از صدای موسیقی بلند‌تر باشد.
آنچه از من ساختند، و آنچه هستم‌.
زیادی دردناک است.
پس این قصه،
قرار است داستان دردناکی برای من
و داستان متفاوتی برای تو باشد.

کالیفورنیا، 17 نوامبر_ساعت: 09:08

_اسمت چی بود؟
پشت سر مرد، به آرامی قدم برمی‌داشتم:
_شماره شانزده.
از پله‌ها بالا می‌رفت، پشت سرش خیره به شانه‌های پهنش، حرکت می‌کردم:
_تو کدوم اتحادیه‌ی مثلث بودی؟
نفس عمیقی کشیدم، نگاه خیره و کنجکاوم به اطراف بود:
_اتحادیه‌ی سِری روسیه، بخش کورتکس.

وارد راهروی طویل و سفید‌رنگی شدیم که کف‌پوش و دیواره‌ها از آینه تشکیل شده بود.
از آینه استفاده می‌کردند تا به همه‌جا دید داشته‌باشند، مخصوصاً پشت سرشان!
_رشته‌های شاخصت چی بوده؟
همچنان مستقیم به سرشانه‌هایش زل‌زده‌بودم.
_پزشکی.
سر تکان داد؛ انتهای راهرو مقابل درب سفید‌رنگ ایستاد.
به دوربین بالای سرش زل زد، چراغ سبز روی دستگیره‌ی در نمایان شد. در که باز شد، پشت سرش وارد راهروی بعدی شدم.
_چند سال