გრეისი და ატლასი, როგორც ორი დაკარგული სული, ქალაქის ხმაურში მიდიოდნენ, ყოველ მათგანს თავისი მტკივნეული მარტოობა ჰქონდა, თავისი გზა, რომელიც მუდამ სადღაც უჩინარდებოდა. გრეისი ხშირად ფიქრობდა, რომ ქალაქი ზედმეტად ხმაურიანია მისთვის, თითქოს ყოველ ნაბიჯში მას მოსდევს რაღაც გაუგებარი სიცარიელე. ატლასი კი, ნაცნობი ყოველი ქუჩისა და ბუდის, მაგრამ მაინც უცხო საკუთარ თავში, მის მზერაში იყო რაღაც ღრმა მოლოდინი, რაღაც შეუმჩნეველი რიტმი, რომელიც სამყაროს კიდევ ერთი ფურცლით მიგრავდა.
ერთ საღამოს, როდესაც ქალაქი მზის დაცემისას იფარებოდა და მის გარშემო ღრუბლები ნელ-ნელა შებრუნდნენ, მათ გზები გადაკვეთა. უცებ, ერთ მცირე სივრცეში, სიჩუმემ მთელი ქალაქი წაიღო. მხოლოდ მათი არსებობა დარჩა, და თითქოს ამ შეხვედრაში ყველა მოლოდინი, ყველა დანაწევრებული ნაწილი მთლიან