"İlk kez yalnızlığı iliklerime kadar hissediyordum... Ve ilk kez yaşamak için birine muhtaçtım..." Bu cümleyi kurduğum gün gerçekten her şeyin değişmeye başladığını hissetmiştim. Kendimi bir şekilde durdursaydım belki bende mutlu olabilirdim. Tek sorun artık onsuz yaşayamıyordum. Onsuz etraf karanlıktı sanki. Beni ona çeken sadece neydi ki ? Bu mantıksızdı. Mantığım artık beni terk etmiş ve sadece onun kokusunu içime çektiğimde rahatlayabiliyordum. Yağmur sonrası toprak gibiydi. Sabiplenici ama soğuk... Sanki insana bir şey anlatıyordu. Bana ise sadece aşkı ifade ediyordu. Kendimi kaybetmeye başladığımda durmalıydım...