ΝΑ ΣΕ ΑΓΑΠΩ ΘΑΝΑΣΙΜΑ

Η Ελένια ακούμπησε το μάγουλο του Φαμπιάν. Σε όλη της την ύπαρξη , ένιωθε μοναχή της και η μοναξιά ήταν σαν κατάρα για τις νύμφες του ποταμού. Όταν ερωτεύονταν οι νύμφες, ερωτεύονταν θανάσιμα. Η προδοσία των θνητών τους πλήγωνε και τις έστελνε πίσω στο νερό, στο σπιτικό τους που πάντοτε ήταν σαν το καταφύγιο τους. Η Ελένια, δάκρυσε. ''Δεν μπορώ να εμπιστευτώ. Θα με πληγώσεις και εσύ σαν όλους τους άλλους.'' Χρόνια και αιώνες ο έρωτας της χτυπούσε την πόρτα και τώρα ήθελε να τον αποφύγει. Όμως ο Φαμπιάν άξιζε την άρνηση της; Άξιζε να ρισκάρει την ζωή του; Η Ελένια ήταν νύμφη σειρήνα. Ο θάνατος των θνητών δεν την άγγιζε, ίσα ίσα, ήταν απαραίτητος. Μα σε εκείνον, το να του αφαιρέσει την ζωή, θα ήταν ο δικός της θάνατος. Τον αγαπούσε, τον αγαπούσε πολύ. Τούτη η αγάπη ήταν θανάσιμη και για τους δύο.