Serein.

Ruhumun çekildiğini hissediyordum.

Kan, yavaş-yavaş bedenimden akıp gidiyordu. Gözyaşlarım yanaklarımı ıslattığında ağzımdan bir hıçkırık kaçtı.

"Baba.."

Bedenimde ki acı giderek artıyor ve katlanızmaz bir hâl alıyordu. Hıçkırıklarımın ardı arkası kesilmezken gözlerimle etrafı kontrol ediyor, ufacık bile olsa yardım arıyordum. En sonunda pes edip kafamı geriye yasladığımda yüzüme yağan yağmur ve soğuk hava iyice bedenimin uyuşmasını sağlıyordu.

"Baba, neden yoksun? Beni artık sevmiyor musun?"

Titrek sesimi kendim bile zor duydum.

"Eskinden olsa düştüğümde beni hep sen kaldırırdın. Şimdi bak ölüyorum, neden bana yardım etmiyorsun?"

Parmaklarımın arasındaki sıcaklık kendi kanımdı.

"Baba," dedim tekrardan.

"Özledim, sen beni özlemedin mi?"

"Geliyorum bak, yanına geliyorum. Yine eskisi gibi beraber olacağız."

Dudaklarımda buruk bir gülümseme oluşurken giderek uykunun kollarına çekiliyordum.

Her kes ölmüştü. En büyüy korkularıyla sınanmışlardı. Ve son olarak sıra bendeydi.

Ben Niran Bayer. Ve bu da benim korkum.

Ben Niran Bayer. Ve bu da benim sonum.

Her bitiş bir başlangıçtır derler.

Yeni başlangıçlara hazırmısınız?