වීනස්ගෙ සැදෑව - Eve of Venus
"ඇයි මෙහෙම උනේ මට?"
"කාටද ?"
"මට......ඇයි මට මෙහෙම උනේ..."?
"මාත් අහන්නෙ ඒකමයි.ඇයි මට මෙහෙම උනේ ...."?
වීනස්ගේ කුමරියො වඩින ලස්සන හැන්දෑවක,ලස්සන මට බලන්න උනෙ නැහැ.වෙනදා හැන්දෑ අහසේ තිබ්බ නිස්කලංක බව අද දකින්නට තිබ්බෙත් නෑ.අහස පුරා තොරොන්චියක් නැතිව ඒ මේ අත දිව යන කාක්කො දුසිම් ගණන් මගේ සිත තව තවත් අවුල් කරා කිව්වොත් හරි .වෙනදා සුපුරුදු කෝපි කෝප්පයත් නැතිව අද මම අහස දිහා බලන් ඉන්නෙ හිස් බැල්මකින් , මටම කතා කරන ගමන්.....
"තනියම කතා කරන්නෙ පිස්සො...." ගෙදර මිනිස්සු අනන්තවත් ඔහොම මට කියලා ඇති.
"ආයේ අහන්නත් දෙයක් ද පැය විසිහතරෙම කාමරේ නේ ඉන්නෙ.." ඒ අපෙ මැදිවියේ ඉන්න අම්මා. " මූ මානසික රෝගියෙක් "
"ඔව් මන් පිස්සෙක්.මන් පිස්සෙක් වෙන්න හේතුවත් මට පිස්සා කියන මිනිස්සුන්ම තමයි ...." කැලඹුන අහස දිහා බලන් ආයේ මන් තනියම මටම කියාගත්තෙ නිකම්ම නෙමෙයි මුහුණේ ඇදුණ පුංචි හිනාවකුත් එක්ක .හැමදාම ඒ මාතෘක
