"Mümkün sanırdım, sevdiğinin okyanusunda boğulmadan yüzmeyi. Mümkün sanırdım, suya dönüşmeden yüzebilmeyi. Ama ben durmaksızın yutuyorum hava sandığım şeyi. Ayaklarıma bağlanan taşlar rahat bırakmıyor beni." Clay bana bu satırları okurken bir an duraksayıp, "tuhaf," dedim. "Sanki bu satırları daha önce duydum." "Ah, değil mi?" Clay keskin bir nefes verdi ve gözlerime baktı. "Bana da öyle geliyor."