Biz adını dahi bilmeyen 4 harftik; J, Q, W Ve X... Acizdik biz. En başta da isimlerimizden. Kendimi tanıtmayı unutacak kadar aptalım. Kusura bakmayın. Ben X. Albinoyum. Çok uzun boylu değilim ama kısa da değilim, unutkanımdır hemde oldukça. Ama çok delikanlı kızımdır valla. Lafımı asla esirgemem, hiç utanmam. Bir tık da boş boğazımdır. Hayatımın hiç bir bölümünü hatırlamıyordum. Sadece Kadıköy Çocukları Koruma ve Esirgeme adı verilen tuhaf bir yerin revirinde uyandım. Ve bana adımın X olduğunu söylediler. Onlara inanmıyorum. Ama gerçek adımı bilmediğim için inanmaktan başka çarem yokmuş gibi hissediyordum. Daha 8 yaşındayken başlayan kâbusumun asıl adı ise Hamide hocaydı. Hayatımda gördüğüm en hasta insan olabilirdi. "Ben kimdim? İnanın hiç hatırlamıyorum komiser beyciğim." Evet suratıma şiddetli bir tokat yemeden önce son söylediğim şey buydu. Ardından komiser beyciğimin sinirle odadan fırlaması ile rahat bir nefes aldım. Ancak başım çılgın bir topaç gibi dönerken sinirle homurdanmayı da ihmal etmedim; "Umarım beni en kısa zamanda kurtarırsın W..." Her şeyin başlangıcı bir Ağustos sabahı revirde benim gibi bir sürü çocuk ile uyanmamdı...