HEZEYAN SARMALI

Acıyordu. Yanakları, elleri, bacakları. En çokta kalbi acıyordu. Yan tarafına baktı. Hareketsizce yatan bir beden. Nefretin ilk tohumlarının kalbine ekilmesine neden olan bir çocuk. Hayır o bir çocuk değil, belki bir şeytan ama çocuk değil. Olamaz.

Karanlık bir oda. Etrafta üç mumun yaydığı bir ışık. Kanayan ellerinin acısının sebepleri. Yanan oydu, onun yerine eriyen mumdu.

Engel olamadı kendisine. Bacakları artık hissizleştiğinden sürünerek baygın yatan şeytana ilerledi. İçine bir korku sinerken bedeni hem soğuktan hem de korkudan zangır zangır titremeye başladı. İçinden üçe kadar saydı. Ellerini omzuna koydu. Güç bela kendine çevirdiğinde gördüğü manzara kusmasına neden olacaktı.

" Zahir, "

İnce ve çocuksu sesi yükseldi karanlık odada. Bedeni artık yorgunluktan ve acıdan bayılacak duruma gelmişken bir kere daha seslendi.

" Zahir, uyan. "

Fakat Zahir uyanmadı. Zehra ise ne yapacağını bilmez halde öylece ona baktı. Soğuktu. Dışarıda yağan karın ölümcül soğuğu açık pencereden içeri sızıyor, yana üç mum bu soğukla tıpkı yerde ki çocuklar gibi mücadele ediyorlardı.

Dayanamadı Zehra. Başını Zahir'in göğsüne yasladı. Kollarını ona sararak yere uzandığında gözleri artık kaybolan bilinciyle kapandı. Son bir kez daha şansını denemek istedi fakat o taakati kendinde bulamadı....

Bu bir nefretti. Nefretin getirdiği sevgiydi. Hezeyan sarmalıydı. Kabul etmediğimiz gerçeklerin hayatımızın merkesine tıpkı bir sarmal gibi dolanmasıydı.