Mevsimsiz Sohbet'ten

Şimdi daha iyi anlıyorum yokluğunun nasıl bir varlık olduğunu, aslında bu bana adanmış ikinci bir şansmış hayata bıraktığım yerden devam edebilmem için. Uzun sessizlikler düşünmek için ayrılmış hesapsız zamanlarmış. Aklımın almadıkları, hayatın benden gizlice almaya çalıştıklarıyla çakışan bir oyun örgüsünden ibaretmiş. Artık önemsemiyorum bunları. Çünkü düştüğümü sandığım kuyunun beni diğer yollardan öte başka bir yere götürdüğünü hesaplayamamıştım. Artık önemli değil duvarların rengi, kırmızı da akıp gidiyor zaten, duvarlar da tutmadıktan sonra daha ne yapabilirim ki? Gizlenmiş önceden, yazılan onca şey. Tekrara düşmeden devamını getirebilirim artık. Şimdi o kuyunun başından farklı bir yoldayım. Artık her ismini duyduğumda kulaklarımda aynı çınlama, dudaklarımda kelimelerin birikmesinden oluşan hüzün olacak. Ama sen boş ver beni. Ha duvarlar mı? Bırak istediği gibi kalsın.

Mevsimsiz Sohbet