AŞKIN EN 'DERİN' HALİ

"Söz vermiştin!" diye bağırdım karşımdaki soğuk mezar taşına."Söz vermiştin!" sesim sonlara doğru gittikçe kısılmıştı.Ruhsuz,soğuk bir mezar taşına içini dökmek ne kadar zordu.
Uzandım ve taşı okşadım.Elim taşa değdiği an soğukluğuyla irkildim.Taş o kadar soğuktu ki her zaman sıcacık gülümseyen Derin'e ait olduğuna inanmak zordu. Yavaşça okşamaya başladım mezar taşını.Diğer yandan da farkında olmadan mırıldanıyordum."Bana söz vermiştin Derin,erkek sözü demiştin.Güvenmiştim sana ben,sözüne güvenmiştim."Akıp giden yaşlarımı silme zahmetine girmedim bile.Aylardır akıyorlardı zaten."Kum tanelerini üst üste koyarak yaptığım kaleyi yıkıp gittin sen.O muhteşem kaleye en güçlü tekmeni savurup gittin." Gülümsedim."Küçükken de böyleydin.Yaptığım kumdan kaleleri sırf beni sinir etmek için yıkar,'hadi yine aynısını yap' derdin." Konuştukça içim acıyor,kelimeler boğazıma diziliyordu."Şimdi yine aynısını söylüyorsun.Kalk ve o kaleyi yeniden yap."Kendimi sakinleştirmek adına derin bir nefes aldım."Yapamam Derin,o güç yok bende.Seninle yaptığım o kaleyi,tek başıma yenilemeye gücüm yok."
Serin bir rüzgar eserken kendimi toplamaya çalıştım.Farkında olmadan nasıl da bu kadar dağılmıştım."Ama dediğin gibi papatyayım ben,en güç koşulda açanım."Gözlerim kısa bir an boş mezarlıkta gezindi.Ardından tekrar 'Derin ATAN' yazan mezar taşına döndü."Deneyeceğim.O kumdan kalenin aynısı olmasa bile,canım çok yansa bile,tükensem bile pes etmeyeceğim..."