11 yaşına kadar bir deli hastanesindeki ilaçlarla büyümüştüm.Aldığım ilaçların haddi hesabı yoktu.Duygularım yoktu.Ailem yoktu.Özgürlüğüm yoktu.Sadece bir yatak, pencere ve küçük bir komidin.Soyadımı unutmuştum.Adımı bile unutacak hale gelmiştim.Çünkü bana sadece burada deli diye hitap ediyorlardı. "Deli, ilaçlarını alman lazım." Duyduğum sadece bu cümleydi.5 yaşından beri buradaydım.Acınacak durumdaydım. Ta ki pencereme konan bir baykuş ve baykuşun ağzındaki mektuba kadar..