-Let it be

Yağmur, geceyi bir perde gibi örtmüş, sokak lambalarının solgun ışıkları altında parıldıyordu. Şehrin sessizliğinde yankılanan tek ses, yağmur damlalarının kaldırıma düşüşüydü. İçinde bir yerlerde, derinlerde bir korku vardı.

Üşüyorum, soğuk olduğu için değil, korktuğum için.

- Büyükler korkmaz ki!

- Ben büyük değilim ki! Ben büyüyemedim, hiçbir şeyi beceremediğim gibi bunu da beceremedim.

Koca bir sessizlik, sonra yağmur sesi... Belki de ilk defa dünya yardımcı oldu, ağlaması duyulmuyordu ama sonuçta ağlıyordu... Gözyaşları, yağmur damlalarıyla birleşip toprağa karışırken, kendisini saklayamadı ama en azından ağlamasını saklayabilmek iyi bir şeydi onun için.

Ya da sakladığını düşünüyordu...