The Girl Who Cried at Night

"Walang kang kwenta!"

"Tamad!"

''B*b*"

Ayan ang mga salita na lagi kong naririnig sa magulang ko, ilang beses ko na yan narinig, ilang beses na rin ako umiyak dahil dyan. Pero sumuko ba ko? Muntikan na, pero hindi.

Araw araw, napapagod na nga ako sa school, paguwi pa ng bahay, sermon agad ang makakaabot sa tenga ko. Bakit ba ganto? Bakit ganto ang buhay ko? Ano ba ang nagawa kong mali para maranasan ko ito? Tama na, ayoko na, sawang sawa na ko.

Mentally pagod, sobrang pagod. Minsan gusto ko nalang maglaho, if I'm really that tired and sick of my life, those fucking death thoughts would come back and haunt my brain.

I can't even vent or rant sa mga kaibigan ko, knowing na sasabihin nila yun sa iba. Knowing na pagtatawanan lang nila ako. God, do I even have real friends?

I guess problematic lang ako, overthinker.