İnsanın delicesine korktuğu şeylerden biridir ölüm. Ölümün her türlüsü kabustur insan için. İtiraf edemese de inkar etse de ölümün adı yeter, kalbinin teklemesine.
Korkar insan ölüm diyince. Ölümü son bilirler çünkü. Ölüm gidiştir, ölüm yitiriştir onlar için.
Asıl ölüm nedir?
Ölüm hem her şey hem de hiçbir şeydir. Ölüm hem bir başlangıç hem bir bitiştir. Ölüm bir kazanç, ölüm bir kaybediştir.
Ölüm, hislerdir. Ölüm, kişilerdir. Ölüm, zihinlerdir. Korkular, kaygılar, üzüntülerdir. Aşklar, mutluluklar, sevinçlerdir.
Ölüm, bizdir.
Ölüm ilk, ölüm son nefestir.
ÖLÜM BİR NEFESTİR.
"Alçin..." İsmimi nerden biliyordu bu kız? "İkizim, sen mi geldin? Göremiyorum, görmem gerekmez mi? Beni yanına almaya geldiğinde bile bana gözükmeyecek misin?" Bu kız neyden bahsediyor? "Annemde yanında mı? Bazen göremiyorum, sizin öldüğünüz günden beri oluyor. Beni bu adamlardan korumak için beni almaya mı geldin?" Bir kaç saniye gözlerim onda oyalandı. Ala'nın sesi bizi kendimize getirdi. "Alin hanım, biz Türk askeriyiz. Bir yaranız var mı? Gözlerinize mi zarar verdiler?" Ala'nın sorularını eş geçti kız. "Alçin burada değil mi? Ölmedim mi? Nasıl olabilir ki, kokusunu aldığıma eminim!"
...