yalnizlik adim adim sokaklara islerken attigim adim kuculuyordu. nefes alis verisim hizlanip kulaklarim kalbimin sesini daha iyi anliyordu. nasil bir korkuydu bu. elimdeki posetleri sımsıkı tutup dusmemesi icin direniyordum. sokak kosesine dogru girerken birsey olucakmis hissi gercekten tuyler urperticiydi. kahretsin bu mahallede dogmak benim sucum degildi. bir kac adimdan sonra gelen inlemeler dikkatimi cekti. bu bir insan iskence edilircesine sesler cikartiyordu bu durumda ne yapmaliydim gitmelimiydim yoksa yardim mi etmeliydim