Səidə: Vallah, mən muzeyin fəxri eksponatı olaram. Təki sən məni saxlayasan, ana!
Ana (əlində süpürgə ilə): Saxlayaram, amma muzeydə yox, mətbəxdə! İndi tez oyan, çay dəmlə!
Səidə (üzünü oxucuya çevirərək): Offf, başlamışıq yenə. Salam, mənim adım Səidədir. 16 yaşım var. Bu il 9-cu sinif imtahanına hazırlaşıram. Amma inanın, mənmi imtahana girəcəyəm, yoxsa imtahanmı mənə girəcək, o, hələ bəlli deyil.
Anam, Məxmər xanım... Əslində çox şəfqətli qadındır, amma əsəbləşəndə tamamilə dəyişir, elə bil başqa birisi olur. Neçə vaxtdır günüm eyni keçir: "Dur evləri təmizlə!", sonra da: "Başımın üstünü kəsib deyir ki ," get dərs oxu! Hazırlıqlara tonla pul tökmüşük. Əgər ki, doğrultmasan, and olsun, kələmin kökünə sənə od qoyacağam
Yağmur yağıyor, her yeri sel alıyordu. Sokaktaki insanlar ıslanmamak için oradan oraya koşuyor, trafik arabalar sayesinde tıkanıyordu. Şemsiyesi olan insanlar rahat bir şekilde yolda yürüyordu. Şemsiyesi olmayanlar ise şanssızdı. Yağmurdan ıslanmamak için korunacak yer arıyorlardı.
Şemsiyesi olmayan, elinde kalın hukuk kitapları, üzerindeki deri ceketi ile rahatça yürüyordu İzem. Acelesi yoktu. Islanmayı seven biriydi. Küçükken babası onu sokağa attığında yağmurun altında kendi kendine eğlenir, biriken suların üzerine zıplardı.
Uzun kahverengi saçları ıslanıp birbirine karışmıştı. Elindeki hukuk kitapları çantasına sığmadığı için elinde sımsıkı tutuyor, ıslanmamaları için boynundaki kahverengi atkıyı kitaplarına siper ediyordu.
İzem Karasu.
Üniversite son sınıf öğrencisiydi kendisi. Yirmi üç yaşında, geleceğinin hayallerini kuran ve başarılı bir savcı olmayı hedefleyen bir hukuk öğrencisiydi. Son yılının bitmesine ve mezun olmasına sadece aylar kalmıştı.
Metro durağına inen yürüyen merdivenleri görene kadar normal hızda yürümeye devam etti. Yürüyen merdivenler gözüne çarpar çarpmaz adımlarını hızlandırdı.
İzem dışarıdan çok sert görünürdü. Bakışları her zaman insanlara nefretle bakardı. Oysaki sıcakkanlı biriydi. Sevdiklerine karşı çocuksu olurdu. Merhametli ve sevecendi. Soğuk olduğu insanlara acımazdı.
Metro durağına geldiğinde metro gelmişti bile. İnsanlar birbirlerini ittirerek metroya ulaşamaya çalışıyordu. Sanki birbirlerini itmeseler metroya binemeyecek gibi bir halleri vardı.
.....