Bir Haziran Akşamı| SEYFER
Bir Haziran Akşamı'nın iki günahkârıydık biz.
"Yıllarda geçse yetemem ben sana. Aramıza hep bir duvar örülü kalacakmış gibi hissediyorum. Asla bu duvarı aşamayacağım Seyran. Bu duvarları ören sen iken nasıl aşarım ki, nefretin ile baş edemiyorum. Kaldı ki sana yardımcı olacağım." Gözyaşları akıyordu, içinde biriktirdiklerini döküyordu. Çenesinde biriken yaşları sildi hırsla. Sırtını daha çok kapıya yasladı, biliyordu sevdiği kadının o kapının ardında olduğunu. Açsa yardım edecekti ama yardımını bile kabul etmiyordu.
"Yıllarımız heba olacak ama sen şu gururundan, nefretinden bir adım bile öne gidemeyeceksin. Hata ben de, haklısın sen. En başından izin vermeliydim gitmene.. Ya da hiç olmamalıydık. Yanlıştık biz, olmayacak duaya amin dedik."
》》》
"Yıllar geçti, ama içimden atamadım seni. Nefretin ile baş edemedim. Yıllarımı çaldım da seni içimden söküp atamadım."
Bana döndüğünde ağladığını görebiliyordum. Gözyaşlarımın akmasına izin verdim. Birbirine bastırdığım dudaklarım aralandı. Konuşamadım ama bir şeyler demek istedim.
"Benden her gün nefret ederken, seni sevmenin acizliğini yaşadım ben. Neden beni sevemedin Seyran, bu kadar mı kötüydüm gözünde?"
Sanırım artık susmamalıydım. Bir şeyler yapmalıydım. Her anlamda
