PUSULA

Bir çift denizde de yüzdüm, bir ormanda da kayboldum. Güneşin batışını da izledim ama hiçbiri beni bir gece yarısı kadar sevdirememişti kendini. Hepsi ayrı ayrı aslında çok güzel görünse de hepsini bir gece yarısı sonlandırmıştı. Gece tüm doğadan farklıydı sanki. Karanlık olmak isterken aynı zamanda karanlıktan korkuyor gibiydi. Aya muhtaçtı. Ay da gece ye muhtaçtı aslında. Ay'ın bu kadar güzel parlamasının sebebiydi kapkaranlık gökyüzü..
Böyle bir şey miydi aşk? Muhtaçlık mıydı? Karanlık gözlerinin içinde ki ışık geceyi anımsatıyordu. Gülüşü ise bir güneşin güne yeni gözlerini açmış aydınlığı vardı. Gülüşünde hüzünler saklanıyor gibi, her an birinin görmesinden korkuyor gibiydi.. Bu yüzden mi böyle güzel gülüyordu? Peki ya gerçekten mutlu olunca nasıl gülecekti? Daha fazla mı ışık saçacaktı güneş?