Zamknięta klatka

Świat który czekał na mnie za rogiem szpitala, nie był przyozdobiony białym puchem jak na zimę przystało, a raczej błotem. Błotem ochydnym, lepiącym się jak plastelina i brudzącym wszystko czego dotknie. Nienawidziłam go od narodzin, był piekłem na ziemi. Był śmieciem, zepsutą zabawką. Był moim przekleństwem... Dopiero pewnego dnia, gdy cała przesiąknięta tą mazią zobaczyłam pewnego chłopaka, gdzieś w moim wieku, świat nabrał kolorów, oczywiście żeby nie było tak pięknie pełnowymiarowej szarości, ale te smutne odcienie
stopniowo zmieniały się w jasne wesołe barwy. Dzięki niemu mój świat stał się kolorowy.